Een kleine groep psychotherapeuten denkt dat ja, homoseksualiteit een geestesziekte is waardoor mensen van hetzelfde geslacht houden. En ze zijn momenteel op een speciale missie om degenen die lijden te 'genezen' - met een omkeringstherapie. Maar kunnen homo's echt worden genezen?
Zoals de naam al aangeeft, heeft omkeertherapie tot doel homoseksuele en lesbische mensen te helpen hun seksuele geaardheid te veranderen van homoseksueel naar heteroseksueel (van het andere geslacht houden). Maar kunnen homo's echt worden genezen? En zo ja, is deze therapie echt effectief om die "verdwaalden" weer op het juiste pad te krijgen?
Hoe ziet de procedure van omgekeerde therapie voor het genezen van homo's en lesbiennes eruit?
De wens om homoseksualiteit te veranderen heeft zijn wortels in decennia geleden. Vaak wordt homoseksualiteit geassocieerd met symptomen van depressie en jeugdtrauma. In 1920 schreef Sigmund Freud over een vader die wilde dat zijn lesbische dochter zou worden genormaliseerd en van mannen zou gaan houden. Freud annuleerde vervolgens de therapie omdat hij deze therapie onmogelijk achtte.
Enkele jaren later weigerde Freud een homoseksueel kind te behandelen, met het argument dat homoseksualiteit “niet iets is om je voor te schamen, geen handicap of een ondeugd; homoseksualiteit kan niet als een ziekte worden aangemerkt.”
Psychologen in het begin van de 20e eeuw geloofden dat homo's konden worden genezen en adviseerden een verscheidenheid aan behandelingen. Een oude poging tot omkeringstherapie werd uitgevoerd door de Weense endocrinoloog Eugen Steinach, die testikels van 'normale' mannen in de testikels van homomannen transplanteerde in een poging hen te bevrijden van het verlangen naar seksuele aantrekking tot hetzelfde geslacht. Deze poging mislukte jammerlijk.
Gedurende de jaren zestig en zeventig gebruikte reversatietherapie martelmethoden zoals elektrische schokken tot stuiptrekkingen met de bijwerking van geheugenverlies, of het toedienen van misselijkheid stimulerende medicijnen terwijl ze pornografische afbeeldingen van hetzelfde geslacht lieten zien, zodat ze homoseksualiteit konden associëren met het trauma van een onaangename ervaring. Andere methoden zijn psychoanalyse of gesprekstherapie, oestrogeenbehandeling om het libido bij mannen te verminderen. In sommige landen wordt deze techniek nog steeds toegepast.
In Engeland bijvoorbeeld. Op amper 12-jarige leeftijd moest Samuel Brinton jarenlang een omkeertherapie ondergaan. Tijdens de therapie onderwerpt hij zich aan een programmaontwerp waarbij hij urenlang een ijsblokje moet vasthouden en bij andere sessies elektrocuteert de therapeut die aan Brintons geval werkt hem elektrocuteert, wordt Brintons hand herhaaldelijk verbrand en gestoken, terwijl foto's worden getoond van twee mannen die de liefde bedrijven - zodat hij homoseksualiteit kon associëren met pijn. Andere keren wordt hij gedwongen urenlang de geur van zijn eigen uitwerpselen in te ademen terwijl hij naar foto's van homomannen staart.
Omkeringstherapie zodat homo's kunnen worden genezen, omvat pogingen tot marteling
Er zijn twee belangrijke zorgen over homoseksuele omkeertherapie. Ten eerste wordt conversietherapie al lang in twijfel getrokken vanwege de wettelijke en professionele ethische normen, evenals de grotere problemen van therapeutaansprakelijkheid en het welzijn van de patiënt, die van toepassing zijn op alle gebieden van de geestelijke gezondheidszorg. Conversietherapie wordt niet beschouwd als een reguliere psychologische behandeling, dus er zijn nooit professionele normen of concrete richtlijnen geweest voor hoe het wordt gedaan.
Bovendien wordt homoseksualiteit niet als een psychische stoornis beschouwd, dus de American Psychological Association (APA) beveelt op geen enkele manier aan om aantrekking tot hetzelfde geslacht te 'genezen'. Homoseksualiteit is sinds 1973 in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) al lang uit de categorie geestesziekten verwijderd. De ethiek van de moderne psychologie en geneeskunde draagt elke gezondheidswerker op zich te onderwerpen aan behandelmethoden die de menselijke waardigheid bevorderen. Homoconversietherapie voldoet niet aan al deze eisen.
Ten tweede: het bewijs tot dusver suggereert niet alleen dat conversietherapie onethisch en onverantwoordelijk is, het wordt ook ondersteund door ontoereikend en zeer twijfelachtig 'wetenschappelijk bewijs'. Er is nooit sterk wetenschappelijk bewijs geweest dat kan aantonen dat de menselijke seksuele geaardheid kan worden veranderd. Er is ook geen empirische ondersteuning om dit idee van verandering te ondersteunen. Bovendien bleek uit deze onderzoeken dat conversietherapie effectief was om homomannen geneesbaar en zelfs schadelijk voor "de patiënt" te maken. Negatieve effecten zijn onder meer "verlies van seksueel verlangen en neiging, depressie, angststoornissen en zelfmoord.
Tot op heden heeft het Comité tegen foltering van de Verenigde Naties conversietherapie niet gecategoriseerd als een wrede en onmenselijke vorm van marteling; Het Nationaal Centrum voor Lesbische Rechten (NCLR) heeft echter een voorstel ingediend bij de Verenigde Naties om hun beslissing te bespoedigen.
