De 10 meest gestelde vragen over homo- en homoseksualiteit •

De campagne voor sociale gelijkheid in de samenleving is sterk afhankelijk van het onderwijzen van de feiten en het stoppen van de verspreiding van verkeerde informatie over enkele van de omstandigheden die worden gediscrimineerd, met name homoseksuele mensen - homo's en lesbiennes.

Een van de grootste uitdagingen om mensen te helpen LHBT beter te begrijpen, is proberen het grote idee te begrijpen, naast de hoeveelheid dubbelzinnige informatie die wijdverbreid is. Voor een gezonde dialoog over LHBT-kwesties is het belangrijk om een einde te maken aan leugens, stereotypen, mythen en misverstanden.

Wat is homoseksualiteit?

Homoseksualiteit is emotionele, romantische, intellectuele en/of seksuele aantrekking tot mensen van hetzelfde geslacht. De term homoseksueel heeft medische wortels vanaf het begin van de vorige eeuw (begin 1900) en de meeste mensen gebruiken tegenwoordig meestal de termen homo en lesbisch. 'Homo' wordt over het algemeen gebruikt om mannen te beschrijven die zich tot mannen aangetrokken voelen, en 'lesbisch' voor vrouwen die zich tot vrouwen aangetrokken voelen.

Is homo zijn normaal?

Homo's, lesbiennes of transgenders (LHBT's) zijn lid van elke gemeenschap. Ze zijn divers, komen uit alle lagen van de bevolking en omvatten mensen van alle leeftijden, rassen en etniciteiten, sociaaleconomische status en uit een grote verscheidenheid aan regio's. We kennen allemaal wel een aantal LHBT-mensen, of we het ons nu realiseren of niet.

Er zijn voorbeelden in verschillende religieuze teksten die kunnen en zijn gebruikt tegen homoseksualiteit. Sommige religieuze leiders en bewegingen kiezen ervoor om het te gebruiken; anderen zijn van mening dat deze teksten een weerspiegeling zijn van de sociale gewoonten van die tijd, zich niet bezighouden met de LHBT-identiteit en -relaties zoals we die vandaag kennen, en niet letterlijk vertaald moeten worden in beleid voor deze tijd.

Seksueel gedrag van hetzelfde geslacht en genderfluïditeit zijn ook geregistreerd in het dierenrijk (pinguïns, dolfijnen, bizons, ganzen, giraffen, tot primaten; slechts enkele van de vele soorten die af en toe paren met partners van hetzelfde geslacht) en uit elke cultuur die in de wereld bekend zijn (prehistorische rotstekeningen in Zuid-Afrika en Egypte, oude Indiase medische teksten en literatuur uit bijvoorbeeld Ottomaanse regimes).

Wanneer weet iemand voor het eerst dat hij of zij homoseksueel is?

Een persoon kan zich op verschillende momenten in zijn leven bewust worden van zijn seksuele geaardheid en genderidentiteit. Terwijl sommige mensen zich al op jonge leeftijd bewust worden van hun seksuele voorkeuren, beginnen anderen pas op volwassen leeftijd hun genderidentiteit en seksuele geaardheid te begrijpen. Het is belangrijk op te merken dat er niet één ding/gebeurtenis in het leven is die iemand homo, lesbisch of biseksueel kan maken.

Hoewel een gebeurtenis in het leven hen kan helpen zich bewust te worden van hun genderidentiteit en seksuele geaardheid, hoeven ze geen seksuele ervaring te hebben om zich bewust te worden van hun seksuele geaardheid. Evenzo weet een heteroseksuele man dat hij zich aangetrokken voelt tot een vrouw, ook al is hij nog maagd. Of een heteroseksuele vrouw weet dat ze zich aangetrokken voelt tot mannen, ook al zijn ze maagd. Ze weten het gewoon. Hetzelfde geldt voor homo's, lesbiennes en biseksuelen.

Wat veroorzaakt homoseksualiteit?

De factoren die seksuele geaardheid bepalen zijn complexe fenomenen. Er is een groeiend begrip dat mensen een basale seksualiteit hebben die tot uiting kan komen in verschillende relaties: homoseksueel, biseksueel en heteroseksueel. Hoewel de oorzaak onbekend is, geloven sommige onderzoekers dat de basale seksuele geaardheid van een persoon bij de geboorte al aanwezig is.

Als ik een "normale" man was, zou ik dan ooit homo kunnen zijn?

Eenmaal vastgesteld, blijven seksuele geaardheid en/of seksuele identiteit meestal ongewijzigd.

Veel mensen denken dat homoseksualiteit en heteroseksualiteit zich aan de andere kant van het seksualiteitsspectrum bevinden, met biseksualiteit in het midden. In werkelijkheid is menselijke seksualiteit veel complexer. Sommige mannen kunnen zichzelf bijvoorbeeld als heteroseksueel beschouwen, maar hebben een homoseksuele aantrekkingskracht (intellectueel, emotioneel of platonisch) op andere mannen. Er is ook een klein aantal mannen die alleen fysieke intimiteit met andere mannen zoeken. Dit kan als puur seksueel gedrag worden beschouwd en deze mensen identificeren zich mogelijk niet altijd als homoseksueel. Evenzo hoeven veel homo's geen fysieke intimiteit met andere homomannen te ervaren om hun seksuele geaardheid te tonen.

Is homoseksualiteit een psychische stoornis?

De Indonesische Vereniging voor Geestelijke Geneeskunde (PDSKJI), gerapporteerd door de Jakarta Post, classificeert homoseksualiteit, biseksualiteit en transgenderisme als psychische stoornissen, waarvan wordt gezegd dat ze te genezen zijn door een passende behandeling. Veel grote, afzonderlijke en recente onderzoeken hebben echter aangetoond dat seksuele geaardheid van nature voorkomt.

Onderzoek toont zelfs aan dat pogingen om de seksuele geaardheid te veranderen - "conversietherapie" of "hersteltherapie" genoemd - schadelijk kunnen zijn en verband houden met depressie, zelfmoord, angst, sociaal isolement en verminderd vermogen tot intimiteit. Om deze reden classificeert de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM) lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen of transgenders niet langer als psychiatrische stoornissen. Homoseksualiteit werd voor het eerst in de DSM opgenomen als psychiatrische aandoening in 1968 en verwijderd in 1987. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) volgde vervolgens het voorbeeld om homoseksualiteit in 1992 af te schaffen.

Een persoon die zijn of haar seksuele geaardheid in twijfel trekt, kan echter naast vele andere emoties angst, onzekerheid, verwarring en een laag zelfbeeld ervaren. Wanneer deze emoties niet goed worden behandeld, kunnen ze leiden tot depressie.

Is homo zijn een levensstijlkeuze?

Terwijl sommigen beweren dat homo zijn een keuze is, of dat homoseksualiteit kan worden genezen, is het beschikbare wetenschappelijke bewijs dat aantrekking tot hetzelfde geslacht in feite het resultaat is van genetische en biologische invloeden. De eerste grote doorbraak om te weerleggen dat "homoseksualiteit een keuze voor het leven is", werd door de neurowetenschapper Simon LeVay gerapporteerd in zijn onderzoek uit 1991. Hij ontdekte dat een gebied in de hypothalamus van de hersenen dat geassocieerd wordt met seksualiteit, INAH3, kleiner was bij homomannen en vrouwen dan bij homomannen en -vrouwen heteroseksuele mensen. Het jaar daarop vonden UCLA-onderzoekers associaties in een ander deel van de hersenen die verband houden met seksualiteit, het sagittale middengedeelte van de commissuur anterior, 18 procent groter bij homomannen dan bij heteroseksuele vrouwen en 34% groter dan bij "normaal" Heren.

Genen en hormonen hebben invloed op de vorming van seksuele geaardheid

Geen enkele studie heeft een specifiek "homo-gen" gevonden waarvan wordt aangenomen dat het iemand homo maakt. Maar sommige genen kunnen iemands kansen om homo te zijn vergroten. Volgens de American Psychiatric Association (APA) toonde een onderzoek uit 2014 in het tijdschrift Psychological Medicine bijvoorbeeld aan dat een gen op het X-chromosoom (een van de geslachtschromosomen) genaamd Xq28 en een gen op chromosoom 8 bleek te worden gevonden in hogere prevalentie bij homomannen. De studie, waarbij meer dan 400 paar homoseksuele broers en zussen betrokken waren, werd gevolgd door een rapport uit 1993 van geneticus Dean Hamer dat een 'homo-gen' suggereerde. dit en een aantal andere onderzoeken tonen aan dat genen een rol spelen, maar niet noodzakelijk de enige, bij het bepalen van seksuele geaardheid. Bovendien tonen studies van tweelingen aan dat de gensequentie geen volledige verklaring kan zijn. Bijvoorbeeld, de identieke tweeling van een homoseksuele man heeft, ondanks dat hij hetzelfde genoom heeft, slechts 20-50% kans om homo te zijn. En zoals bij de meeste genetisch bepaalde eigenschappen, is het mogelijk dat meer dan één gen een rol speelt.

Er is ander bewijs dat suggereert dat blootstelling aan bepaalde hormonen tijdens de ontwikkeling van de foetus ook een rol speelt. Een wetenschappelijke recensie uit 2011 door de Belgische onderzoeker Jacques Balthazart, gepubliceerd in het tijdschrift Endocrinology, concludeerde dat "homoseksuele personen tijdens de ontwikkeling gemiddeld worden blootgesteld aan atypische endocriene aandoeningen" en dat "aanzienlijke endocriene veranderingen tijdens het embryonale leven vaak resulteren in een verhoogde incidentie van homoseksualiteit ". Dat is de reden waarom sommigen hebben gesuggereerd dat epigenetica erbij betrokken kan zijn. Tijdens de ontwikkeling zijn chromosomen onderhevig aan chemische veranderingen die de nucleotidesequentie niet beïnvloeden, maar genen kunnen aan- of uitzetten.

Bovendien interageren genetische en hormonale factoren over het algemeen met onbepaalde omgevingsfactoren, hoewel er geen echt bewijs is dat verkeerd ouderschap, jeugdtrauma of blootstelling aan andere homoseksuele personen homoseksualiteit kan veroorzaken.

Kan ik het verschil zien tussen een homoseksuele man en een niet-homoman?

“Mannen die zich vrouwelijk gedragen, zijn absoluut homoseksueel. Mannelijke vrouwen met korte kapsels en diepe stemmen zijn lesbiennes.” Dit is een overtuiging die veel mensen geloven.

In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, kun je niet zeggen of iemand homoseksueel of biseksueel is. Dit stereotype geldt slechts voor ongeveer 15% van de homo's en 5% van de lesbiennes. Dit stereotype verwart het concept van seksuele geaardheid (of je nu de voorkeur geeft aan hetzelfde geslacht of het andere geslacht als seksuele partner) met geslachtsrollen (die wijzen op mannelijk of vrouwelijk gedrag).

Lesbiennes, homo's en biseksuelen hebben verschillende persoonlijkheden in de manier waarop ze zich kleden, zich gedragen en leven. Zo is het ook met heteroseksuele mensen. Ondanks deze diversiteit blijven stereotypen over verwijfde mensen of mannelijke vrouwen bestaan. Hoewel sommige homo's deze kenmerken weerspiegelen, past de meerderheid van de lesbiennes en homomannen niet in het stereotype. Aan de andere kant identificeren veel "vrouwelijke" mannen en mannelijke vrouwen zich als heteroseksueel. Er zijn ook enkele heteroseksuele (hetero) individuen die zich kunnen gedragen op manieren die stereotiep zijn als homo- of biseksueel.

Zijn alle pedofiele mannen homo?

In werkelijkheid hebben deze twee verschijnselen niets met elkaar gemeen: homoseksuele mannen hebben niet meer kans om kinderen seksueel te misbruiken dan 'hetero' mannen. Volgens de American Psychological Association worden kinderen vaker misbruikt door hun ouders, buren of naaste familieleden dan hun LGBT-vrienden.

Volgens WordsSideKick.com, een onderzoek uit 1989 onder leiding van Kurt Freund van het Clarke Institute of Psychiatry in Canada, toonden wetenschappers afbeeldingen van kinderen bij homoseksuele en heteroseksuele volwassen mannen en maten ze hun seksuele opwinding. Homoseksuele mannen reageerden niet sterker op afbeeldingen van zonen dan heteroseksuele mannen op afbeeldingen van dochters. Een studie uit 1994, geleid door Carole Jenny van het University of Colorado Health Sciences Center, onderzocht 269 gevallen van kinderen die seksueel werden misbruikt door volwassenen. In 82 procent van de gevallen was de vermeende dader een heteroseksuele volwassene van een naast familielid van het kind, volgens een rapport gepubliceerd in het tijdschrift Pediatrics. In slechts twee van de 269 gevallen werden de daders geïdentificeerd als homoseksueel of lesbisch. 97 procent van de kindermisbruikers zijn volwassen heteroseksuele mannen die zich op meisjes richten.

Rapportage van het SPL Center, The Child Molestation Research & Prevention Institute merkt op dat 90% van de kinderverkrachters zich richt op kinderen in hun eigen netwerk van familie en vrienden, en de meerderheid zijn volwassen mannen die getrouwd zijn met vrouwen.

Kan homoseksualiteit worden genezen?

Conversietherapie is een praktijk die beweert homoseksuelen binnen enkele maanden tot heteroseksuelen te kunnen bekeren. Dit omvat een reeks dubieuze procedures - elektroshocktherapie of het gebruik van stimulerende middelen tegen misselijkheid en braken, het voorschrijven van het hormoon testosteron of logopedie.

Pulkit Sharma, een klinisch psycholoog en psychoanalytisch therapeut uit Delhi, vertelde de Daily Mail: "Er is absoluut geen wetenschappelijk bewijs dat deze behandeling effectief zal zijn."

"Herstel" of seksuele heroriëntatietherapie is afgewezen door alle toonaangevende medische, psychologische, psychiatrische en professionele begeleidingsorganisaties in de Verenigde Staten. In 2009 concludeerde de American Psychological Association bijvoorbeeld dat er sterke aanwijzingen zijn dat gevallen van homoseksuele individuen die 'genezen' naar heteromannen uiterst zeldzaam zijn en dat 'veel individuen seksuele aantrekking van hetzelfde geslacht blijven ervaren'. na herstellende therapie. De APA-resolutie voegt eraan toe dat “er onvoldoende wetenschappelijk bewijs is om het gebruik van psychologische interventies om seksuele geaardheid te veranderen te ondersteunen” en vraagt professionals in de geestelijke gezondheidszorg om de doeltreffendheid van pogingen tot verandering van seksuele geaardheid te vermijden die valselijk veranderingen in seksuele geaardheid beloven.

Een groot aantal medische professionals, wetenschappelijke organisaties en counseling in de VS en over de hele wereld hebben uitspraken gedaan over de schade die reparatietherapie kan veroorzaken, vooral als deze gebaseerd is op de veronderstelling dat homoseksualiteit onaanvaardbaar is. Al in 1993 verklaarde de American Academy of Pediatrics: "Therapieën die specifiek gericht zijn op het veranderen van seksuele geaardheid zijn gecontra-indiceerd, omdat ze schuldgevoelens en angst kunnen opwekken terwijl ze weinig of geen potentieel hebben om de oriëntatie te veranderen."

Pogingen om iemands seksuele geaardheid te veranderen, hetzij door therapie of door “corrigerende” verkrachting van homo's en lesbiennes gericht op het "rechtrichten" van hen, gaan gepaard met schendingen van de mensenrechten en kunnen ernstige trauma's veroorzaken; Het veroorzaakt verlies van seksuele gevoelens, depressie, angst en zelfmoordneigingen.

LEES OOK: